«Θα επέτρεπαν ποτέ σε έναν ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας σε ένα αεροδρόμιο να εργάζεται ασταμάτητα χωρίς ούτε μια μέρα άδεια;» Ο 61χρονος Γιώργος Αποστολέρης δεν μπορούσε να κρύψει τη θλίψη και την οργή του. Έχοντας υπηρετήσει ως σταθμάρχης για 40 χρόνια, από το 1982 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2022, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε, θυμάται ότι τους τελευταίους μήνες της καριέρας του εργάστηκε χωρίς ούτε μια μέρα άδεια γιατί δεν υπήρχε κανείς να τον αντικαταστήσει. «Έφτανα στο σταθμό στις 3 τα ξημερώματα κάθε μέρα και έφευγα στις 2.30 το μεσημέρι το έκλεισα γιατί μου άρεσε η δουλειά, αλλά ποιος μπορεί να κάνει το ίδιο χωρίς να έχει ούτε μια μέρα άδεια;» Οι συνέπειες μιας τέτοιας κόπωσης είναι ανατριχιαστικές.

Ο βετεράνος εργάτης των σιδηροδρόμων πέρασε άλλη μια άγρυπνη νύχτα μετά από κλήση συναδέλφων με είδηση ​​για την τραγωδία στη Λάρισα. Ήξεραν ότι θα ήθελε να ενημερωθεί. Το ατύχημα συνέβη σε ένα τμήμα του εθνικού σιδηροδρόμου που γνωρίζει σαν την ανάποδη του χεριού του.

Ο Αποστολέρης ήταν ο τελευταίος σταθμάρχης στον Βόλο. Μετά την αποχώρησή του, έμεινε, για πρώτη φορά στα 138 χρόνια λειτουργίας του, χωρίς καθόλου μόνιμο προσωπικό. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι μεταφέρθηκαν στη Λάρισα για να καλύψουν ελλείψεις που προέκυψαν από την εργασία στο δίκτυο.

«Το να είσαι σταθμάρχης δεν είναι απλώς μια άλλη δουλειά. Δεν στέλνεις απλώς σήμα και φεύγεις», λέει στην Καθημερινή. «Φεύγετε μόνο όταν το τρένο φτάσει στον τερματικό σταθμό. Είναι τεράστια ευθύνη. Αλλά ο σταθμάρχης είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι. Μπορεί να κάνει λάθος όπως όλοι οι άλλοι. Ορισμένα λάθη, ωστόσο, μπορούν να αντιστραφούν. άλλοι, δυστυχώς, όχι. Αν αυτό συνέβη εδώ, είναι πραγματικά τραγικό. Δεν θέλω να ρίξω αλάτι στην πληγή, αλλά κανείς δεν θέλει να έχει 40 ή περισσότερες ζωές στη συνείδησή του επειδή έκανε λάθος κλήση».

Ο Αποστολέρης θυμάται ότι έκανε λάθη ο ίδιος επειδή αποσπάστηκε ή η προσοχή του ήταν κάπου αλλού για μια στιγμή. «Αλλά αντιστράφηκαν. Το χθεσινό λάθος δεν μπορούσε να αντιστραφεί γιατί υπήρχε πίεση στο σύστημα», λέει.

«Εμείς οι εκπαιδευμένοι επαγγελματίες καταλαβαίνουμε πώς θα μπορούσε να συμβεί, αλλά το θέμα είναι ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν το κράτος είχε μεταχειριστεί σωστά τον σιδηρόδρομο. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις μόνο τον ανθρώπινο παράγοντα. Η ασφαλής κυκλοφορία των τρένων δεν επιτρέπεται να βασίζεται σε ένα μόνο άτομο. Είναι σαν να είσαι δεμένος σε ηλεκτρική καρέκλα. Δεν ξέρεις αν θα τελειώσει η βάρδια σου με το σπίτι σου, στον εισαγγελέα ή στη φυλακή», προσθέτει.

Ο Αποστολέρης σημειώνει ότι σε χώρες όπως η Ελβετία και η Γερμανία που διαθέτουν αξιόπιστα αυτοματοποιημένα λειτουργικά συστήματα, ένα τέτοιο ατύχημα θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. «Βλέπεις δεκάδες τρένα να περνούν από κάθε σταθμό στο εξωτερικό. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν μόλις πέντε υπεραστικά τρένα μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης σε 24ωρη περίοδο», λέει, δείχνοντας την απαρχαιωμένη σιδηροδρομική υπηρεσία.

Θυμάται επίσης ότι όταν ξεκίνησε τη δουλειά στον Βόλο βρήκε έναν χάρτη παρακολούθησης τρένου που τον είχαν εγκαταστήσει εκεί οι Γερμανοί το 1941. «Δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο σήμερα εκεί. Γνωρίζουμε πότε η παραγγελία φαγητού είναι 200 ​​μέτρα από το σπίτι μας, αλλά όχι πού είναι τα τρένα».

Ο Αποστολέρης θρηνεί και τον θάνατο των συναδέλφων του στο άμοιρο τρένο. «Ήταν οικογένεια, άνθρωποι που παρακολουθείς, τηλεφωνούσες για να τους ευχηθείς καλή γιορτή, τους ρωτούσες για τα παιδιά τους, τους εύχεσαι μια καλή μέρα. Έχουμε έναν ιδιαίτερο δεσμό. Δεν μπορώ επίσης να δεχτώ τον θάνατο τόσων πολλών επιβατών χωρίς δάκρυα. Η 1η Μαρτίου δεν σηματοδοτεί την έναρξη της άνοιξης, αλλά μια εθνική τραγωδία».