Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ανακοίνωσε ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος βουλευτής με τους συντηρητικούς (κατά τα λεγόμενά του, «ήρθε η ώρα να ολοκληρώσω τη βουλευτική μου καριέρα»), τη στιγμή που θεώρησε ότι η κίνησή του θα προκαλούσε τη μικρότερη ζημιά στην κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία. , της οποίας ήταν ο μακροβιότερος ηγέτης – πρόεδρος της για 12 χρόνια και πρωθυπουργός για πεντέμισι χρόνια.
Άνθρωποι που γνωρίζουν λένε ότι είχε σκεφτεί συχνά να κάνει αυτό το βήμα στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά υπήρχε η ευρέως διαδεδομένη αίσθηση ότι, λόγω της συνεχιζόμενης έντονης έκκλησής του εντός του κόμματος, η αποχώρησή του θα περιέπλεκε την κατάσταση εάν ερμηνευόταν ως προσπάθεια απομάκρυνσης ο ίδιος από τη σημερινή ηγεσία του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Εξ ου και το τηλεφώνημα του Καραμανλή με τον Μητσοτάκη, η δήλωση με την οποία δηλώνει τη στήριξή του στη σημερινή κυβέρνηση και την αφοσίωσή του στην «ιστορία, ιδεολογία, αρχές και αξίες» της, καθώς και η σκέψη της συμμετοχής του στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του κυβερνώντος κόμματος. στη Θεσσαλονίκη.
Από την πρώτη στιγμή που προέκυψε το σκάνδαλο των υποκλοπών, ο πρώην πρωθυπουργός δεν έκρυψε την προσωπική του ενόχληση. Το δημοσιοποίησε με ομιλία του στα Ανώγεια της Κρήτης το περασμένο καλοκαίρι, όπου ζήτησε πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης και πλήρη διαφάνεια, απηχώντας τα αιτήματα των πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων που έπεσαν θύματα παρακολούθησης.
Σε κάθε περίπτωση, καθώς οδεύουμε προς τις εκλογές, δεν θα είναι εύκολο να καλυφθεί το κενό, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, όπου σχεδόν 14 χρόνια μετά την αποχώρηση του Καραμανλή από την ηγεσία του κόμματος, εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς και η δημοτικότητά του παραμένει υψηλή.
Όσον αφορά το μέλλον του, το ενδεχόμενο ανάληψης του στην προεδρία της δημοκρατίας αιωρείται πάντα –αλλά αν το ήθελε πραγματικά, θα μπορούσε να το είχε το 2015, με την υποστήριξη τόσο της αριστεράς όσο και του κέντρου- σωστά.
Ο χρόνος γιατρεύει όλες τις πληγές, οι συνθήκες και η πραγματικότητα αλλάζουν, επομένως δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι μπορεί να αλλάξει γνώμη για αυτό.
Κάτι όμως που δεν έχει γίνει ακόμα –και δεν αφορά πολιτική κίνηση– είναι μια περιεκτική παρουσίαση από τη σκοπιά του της πορείας της χώρας κατά τη θητεία του αλλά και την περίοδο που ακολούθησε.
Οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν, τολμώ να πω, ηθική υποχρέωση να παρέμβουν αποτελεσματικά, γενναία, αλλά και με νηφαλιότητα, στα μεγάλα ζητήματα –παρελθόν, παρόν και μέλλον– που αντιμετωπίζει η χώρα και αυτά που απασχολούν την κοινωνία.
Πρέπει να μοιραστούν την εμπειρία και τις γνώσεις τους με τους ανθρώπους που οδήγησαν και των οποίων διαμόρφωσαν, σε κάποιο βαθμό, τη μοίρα τους. Ακόμα κι αν κάποιος διαφωνεί μαζί τους, οι παρεμβάσεις τους έχουν τη δική τους ιδιαίτερη αξία και δεν μπορούν να μην αποτελούν μέρος του δημόσιου διαλόγου.