Τέσσερις δεκαετίες μετά το Δόγμα Ρήγκαν και την έναρξη του προγράμματος «Πόλεμος των Άστρων» για την ανάπτυξη προηγμένων όπλων, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης ακτίνων λέιζερ υψηλής ενέργειας για την αντιμετώπιση εχθρικών βαλλιστικών πυρηνικών επιθέσεων, το Ισραήλ κατάφερε να εφαρμόσει τη στρατηγική σκέψη του Ρήγκαν στην πραγματική αμυντική τεχνολογία αναπτύσσοντας Σύστημα αεράμυνας «Iron Beam». Το νέο σύστημα, που αναπτύχθηκε από την εταιρεία Rafael και δοκιμάστηκε επιτόπου, έδωσε στις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις τη δυνατότητα να αναχαιτίζουν απειλές όπως drones, βολές πυροβολικού και ρουκέτες σε εμβέλεια 7 χιλιομέτρων.

Ο πρόεδρος της Ισραηλινής Διαστημικής Υπηρεσίας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, στρατηγός Ισαάκ Μπεν-Ισραήλ, εξηγεί σε συνέντευξή του στην Καθημερινή πώς επιτεύχθηκε η νέα αμυντική ασπίδα.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της πιο πρόσφατης στρατιωτικής ανάπτυξης του Ισραήλ, της τεχνολογίας λέιζερ, και πόσο λειτουργική μπορεί να είναι;

Το νέο σύστημα περιλαμβάνει την αναχαίτιση πυραύλων με χρήση λέιζερ υψηλής ισχύος. Όταν αρχίσαμε να ψάχνουμε τη δεκαετία του 1990 για λύσεις κατά των επιθέσεων με πυραύλους, ξεκινήσαμε με υψηλής ισχύος. Εκείνη την εποχή οι μόνοι που μπορούσαν να έχουν αυτή την τεχνολογία ήταν οι Αμερικανοί. Είχαμε λοιπόν το έργο, το κοινό έργο μεταξύ του Κράτους του Ισραήλ και του Αμερικανικού Στρατού. Και για να χρησιμοποιήσουμε λέιζερ υψηλής ισχύος ενάντια σε πυραύλους, αποδείξαμε την ιδέα. Θέλω να πω, φέραμε ρουκέτες από το Ισραήλ. Τους εκτοξεύσαμε στην πραγματική ζωή και το λέιζερ που τοποθετήθηκε στην Καλιφόρνια κατέρριψε αυτούς τους πυραύλους. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, είπαμε ότι τώρα που είχαμε αποδείξει την ιδέα, να την οπλίσουμε. Μαζί με τους Αμερικάνους, διαπιστώσαμε ότι είναι πολύ προβληματικό να μικρογραφία του λέιζερ και να εξακολουθεί να έχει αρκετή ισχύ. Και μπορείτε να το μικροποιήσετε, ακόμα και να το βάλετε στην τσέπη σας. Αλλά η δύναμη του λέιζερ δεν θα είναι ικανή να καταρρίψει έναν πύραυλο. Μας πήρε περισσότερο χρόνο από όσο πιστεύαμε, αλλά τελικά, λύσαμε το πρόβλημα. Σκεφτήκαμε, «Εντάξει, ας πάρουμε μερικές ακτίνες και καθεμία από αυτές θα χτυπήσει τον πύραυλο, έτσι δύο ή τρεις ή τέσσερις διαφορετικές δέσμες θα είναι αρκετές για να εκραγεί ο πύραυλος». Στη συνέχεια όμως ανακαλύψαμε ότι η δέσμη λέιζερ μεταδίδεται με παλμούς ενέργειας και αν την στέλνεις συνεχώς, δεν αποκτάς αρκετή ενεργειακή ισχύ για να εκραγεί ο πύραυλος. Επομένως, πρέπει να συγκεντρώσετε τις ακτίνες λέιζερ σε παλμούς. Όταν έχετε δύο παλμούς που προέρχονται από διαφορετικές δέσμες, πρέπει να χτυπήσουν το ίδιο σημείο. Δεν είναι ότι ένας από αυτούς θα χτυπήσει το μπροστινό μέρος του πυραύλου και ο άλλος θα χτυπήσει στο επίπεδο του πυραύλου. Δεν θα δουλέψει. Έπρεπε, λοιπόν, να βρούμε τεχνολογίες για να τις συγκεντρώσουμε στο ίδιο σημείο, την ίδια στιγμή. Αυτό λέμε συνοχή.

Μας πήρε πολλά χρόνια για να λύσουμε αυτό το πρόβλημα. Τώρα λύθηκε. Και αυτός είναι ο λόγος που τώρα έχουμε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης πλήρους κλίμακας για την κατασκευή αυτών των «κανονιών λέιζερ». Αυτή η τεχνολογία αποτελείται από τη λύση σε απειλές μικρού βεληνεκούς όπως ένα UAV ή πύραυλος ή ακόμα και πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς. Όσο μεγαλύτερο είναι το βεληνεκές ενός πυραύλου, τόσο πιο εύκολο είναι να αναχαιτιστεί. Το πρόβλημα με τα σύντομα είναι ότι δεν έχεις αρκετό χρόνο. Γι’ αυτό ασχολούμαστε με τις ακτίνες λέιζερ. Για παράδειγμα, εδώ είναι ο αναχαιτιστής και εδώ βλέπετε το βλήμα, πυροβολείτε έναν πύραυλο στον πύραυλο. Ο πύραυλος χρειάζεται περίπου 20 με 30 δευτερόλεπτα για να πετάξει μόνος του. Από την άλλη, με το νέο σύστημα, πυροβολείτε μια ακτίνα λέιζερ, η οποία πηγαίνει με την ταχύτητα του φωτός σε κλάσματα του δευτερολέπτου και χτυπά τον στόχο. Αν λοιπόν ο πύραυλος προέρχεται από 1.000 χιλιόμετρα ή μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, τότε έχετε αρκετό χρόνο για να πυροβολήσετε ένα συμβατικό αναχαιτιστή, αλλά με βλήματα μικρού βεληνεκούς, σας λείπει ο χρόνος.

Τα νησιά της Ελλάδας αντιμετωπίζουν πολλαπλές απειλές από UAV. Είναι μια φθηνή και αποτελεσματική λύση για την ανάπτυξη συστημάτων όπως το Iron Beam;

Ο χρόνος που χρειάζεται για να πετάξει το λέιζερ στον στόχο είναι κλάσματα του δευτερολέπτου. Έτσι, εάν υπάρχουν πολλοί στόχοι στον αέρα, μπορείτε να κατευθύνετε το λέιζερ σας στον πρώτο και να το καταρρίψετε. Δεν θα σας πάρει 20 δευτερόλεπτα αλλά μόνο ένα δευτερόλεπτο. Στη συνέχεια, πάρτε την ίδια ακτίνα απευθείας σε έναν διαφορετικό στόχο και στη συνέχεια πυροβολήστε τον δεύτερο, τον τρίτο με το ίδιο οπλικό σύστημα. Φυσικά, μπορείτε να έχετε περισσότερα από ένα συστήματα. Έτσι, είναι πολύ πρακτικό.

Ποιο είναι το κόστος της αναχαίτισης ενός στόχου με δέσμη λέιζερ σε σύγκριση με την εκτόξευση ενός πυραύλου;

Το κόστος είναι επίσης ένα μεγάλο πλεονέκτημα γιατί με το Iron Dome, όταν εκτοξεύεις έναν πύραυλο ενάντια σε έναν πύραυλο, ο πύραυλος κοστίζει 50.000 δολάρια. Εδώ πυροβολείτε μια ακτίνα λέιζερ, η οποία παράγεται από ηλεκτρική ενέργεια. Επομένως, το κόστος της μίας βολής είναι το κόστος της ενέργειας που απαιτείται για την παραγωγή της δέσμης λέιζερ. Και αυτό είναι περίπου $1.000. Άρα, 50 φορές λιγότερο από τους κλασικούς αναχαιτιστές.

Αναμένετε ότι η ελληνο-ισραηλινή συνεργασία θα οδηγήσει σε ανταλλαγή στρατιωτικών γνώσεων ή ακόμα και ανάπτυξη νέων συστημάτων;

Λοιπόν, εξαρτάται πολύ από τις σχέσεις μεταξύ των δύο κρατών. Αν πετύχει και εάν υπάρχει η σωστή εμπιστοσύνη μεταξύ των δύο κρατών, είναι πολύ καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική. Υπάρχουν δύο μικρά κράτη, είστε μεγαλύτεροι από εμάς, αλλά ακόμα στην κατηγορία των μικρών κρατών, όχι πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Και τα δύο κράτη βρίσκονται στη Μεσόγειο. Και οι δύο δημοκρατίες. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος να μην πετύχει αυτή η συνεργασία. Οι πιθανότητες είναι μεγάλες.