Η απουσία ξεκάθαρης πολιτικής κόστισε ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ και στον Αλέξη Τσίπρα στις τελευταίες εκλογές. Στο παρελθόν, η ασάφεια ήταν ένα από τα δυνατά σημεία του κόμματος.
Το 2015, ο Τσίπρας οδήγησε το κόμμα του σε τρεις διαδοχικές νίκες (δύο εκλογές και ένα δημοψήφισμα), καθώς κάθε ψηφοφόρος διάβαζε τι ήθελε στη γενική του υπόσχεση για «κατάργηση του μνημονίου».
Από τότε, όμως, ο Τσίπρας φάνηκε ανίκανος να ξεφύγει από την παγίδα των κακών επιλογών σε βοηθούς, την αδυναμία του να διαμορφώσει συγκεκριμένη πολιτική και την υπερβολική πολεμική στις πολιτικές δηλώσεις.
Στις τελευταίες εκλογές, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, ενώ το κόμμα του αναζητούσε μια διαδρομή ανάμεσα στις επιλογές μιας πιο αριστερής πολιτικής, σοσιαλδημοκρατίας και κοινωνικών κινημάτων, ο Τσίπρας επικεντρώθηκε στην επίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη αντί να διαμορφώσει μια εναλλακτική πρόταση για το μέλλον της χώρας. Επέλεξε το πεδίο της μάχης στο οποίο έχασε.
Με το προσωπικό του χάρισμα, τα φορτία αυτοπεποίθησης και την εύκολη πορεία του προς την κορυφή, ίσως ο Τσίπρας να ήταν ανίκανος να ασκήσει μια διαφορετική πολιτική. Ήταν σαν να έβλεπε τον κόσμο μέσα από τον παραμορφωτικό φακό μιας υπεραπλουστευμένης σύγκρουσης μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Φαινόταν μάλιστα να χρησιμοποιεί τη Συμφωνία των Πρεσπών για να φέρει τον Μητσοτάκη σε δύσκολη θέση (γνωρίζοντας ότι οι σκληροπυρηνικοί στη Νέα Δημοκρατία θα αντιτίθεντο σε συμβιβασμό στο ζήτημα της Μακεδονίας), αντί να την παρουσιάσει ως σημαντικό διπλωματικό επίτευγμα από μόνο του. Ωστόσο, όταν δεν είχε άλλη επιλογή, μπορούσε να δείξει ευελιξία και αποφασιστικότητα.
Η κρίσιμη στιγμή της πρωθυπουργικής του θητείας ήταν το δημοψήφισμα του 2015. Τότε ήταν που συνειδητοποίησε καθυστερημένα ότι δεν μπορούσε να επωμιστεί το βάρος να οδηγήσει τους Έλληνες έξω από την ευρωζώνη. Επέλεξε να αγνοήσει την ψήφο του λαού – και συμφώνησαν μαζί του, ανανεώνοντας την εντολή του να κυβερνήσει σε άλλες εκλογές. Ο σχηματισμός συνασπισμού με τους εθνικιστές δεξιούς Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου επιβεβαίωσε την έλλειψη σαφήνειας στην πολιτική ταυτότητα του Τσίπρα και τον κυνισμό του: Τα μόνα κοινά σημεία των δύο ανδρών ήταν η «αντιμνημονιακή» οργή τους και η αμοιβαία ανάγκη υποστήριξης ο ένας τον άλλον ώστε να αποκτήσουν εξουσία.
Αφού συγκλόνισε την Ευρώπη με την αρχική του θητεία ως πρωθυπουργός, ο Τσίπρας συνεργάστηκε αργότερα με την τρόικα για να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωπαϊκή της πορεία. Βελτίωσε επίσης τους δεσμούς του με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην αντιπολίτευση, όμως, επέστρεψε στην υπερβολική κριτική, στις εύκολες υποσχέσεις και σε ένα συγκεχυμένο μήνυμα. Η κυριαρχία του στο κόμμα δεν του επέτρεψε να εξελιχθεί. Αν και ακόμη νέος, ο Τσίπρας δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος άλλαζε – και οι ανάγκες των ψηφοφόρων μαζί.