Υπάρχει μόνο μία σιδηροδρομική γραμμή στην Ελλάδα, ωστόσο υπάρχουν τρεις εταιρείες που είναι υπεύθυνες για αυτήν: ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος (ΟΣΕ), ο Οργανισμός Κατασκευής Εξοπλισμού Σιδηροδρόμων (ΕΡΓΟΣΕ) και η Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων. Και αυτό για να μην αναφέρουμε το Υπουργείο Μεταφορών.
Ωστόσο, η πρωτοπορία του «εύρωστου φοιτητικού κινήματος» επέλεξε τα γραφεία της Ελληνικής Τρένο Α.Ε. για να πραγματοποιήσει συγκέντρωση το βράδυ της Τετάρτης για να διαμαρτυρηθεί για το θανατηφόρο δυστύχημα στην κεντρική Ελλάδα τα ξημερώματα της ίδιας μέρας και να προκαλέσει κάποιο χάος. . Ανώνυμες «συλλογικότητες», ανώνυμοι «φοιτητικοί σύλλογοι» και διάφοροι «πολίτες» με κουκούλα συγκεντρώθηκαν στα γραφεία αυτής της ιδιωτικής εταιρείας για να υψώσουν τις φωνές και τα πανό τους που έγραφαν το αρκετά φορεμένο σύνθημα: «Οι νεκροί μας, τα κέρδη τους».
Σύμφωνος. Όλοι πρέπει να διαμαρτύρονται για «τους νεκρούς μας». Ας υποστηρίξουμε ακόμη και ότι μπορούν να διαμαρτυρηθούν για τα «κέρδη τους» – αν υπάρχουν για να μιλήσουμε. Πώς, όμως, ακριβώς μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη η Hellenic Train για αυτό το φρικτό δυστύχημα; Δεν εξέδωσε τον σωστό αριθμό εισιτηρίων; Δεν κατάφερε να καθαρίσει επαρκώς τα βαγόνια του τρένου, με αποτέλεσμα να βγουν από τις ράγες; Μήπως πότισε τον καφέ στο μπαρ και έκανε τον σταθμάρχη να φύγει;
Και αν η εταιρεία που διαχειρίζεται τα πραγματικά τρένα φταίει με οποιονδήποτε τρόπο, τότε γιατί αυτοί οι έξυπνοι νέοι δεν έκαναν επίσης διαμαρτυρία έξω από τα γραφεία της εταιρείας που κατείχε τα κοντέινερ στο εμπορευματικό τρένο; Με το σκεπτικό τους, η εμπορευματική αμαξοστοιχία φταίει τόσο όσο και η επιβατική για την μετωπική σύγκρουση.
Επιπλέον, η Ελλάδα έχει δει περισσότερα από τα θανατηφόρα τροχαία ατυχήματα που κόστισαν τη ζωή σε φοιτητές και άλλους νέους και νέες. Υπήρχε το ατύχημα του λεωφορείου στα Τέμπη το 2003, για παράδειγμα, ή το άλλο στην περιβόητη καμπύλη του Μαλιακού Κόλπου στην παλιά εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας το 2004.
Παρόλο που αυτά τα ατυχήματα συνέβησαν σε μια πολύ πιο «επαναστατική» εποχή και παρόλο που οι οδηγοί σε ένα δρόμο έχουν αντικειμενικά πολύ μεγαλύτερη ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στο όχημά τους από έναν οδηγό τρένου, δεν είδαμε κανέναν να διαμαρτύρεται έξω από εταιρείες υπεραστικών λεωφορείων ή φορτηγών.
Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα ότι το δικαίωμα διαμαρτυρίας είναι ιερό, ακόμη και όταν οι ισχυρισμοί που διατυπώνονται από τα διαμαρτυρόμενα μέρη μπορεί να φαίνονται σαν πλήρης ανοησία.
Όμως η διαμαρτυρία της Τετάρτης το βράδυ έξω από το Ελληνικό Τρένο στην κεντρική Λεωφόρο Συγγρού είναι μια εκδήλωση των ίδιων βαθιά ριζωμένων ελαττωμάτων που επιτρέπουν να διαδοθούν τα προβλήματα που πλήττουν αυτή τη γη και να επαναληφθούν τρομερές ατυχίες και ατυχήματα.
Το πρώτο ζήτημα είναι το θέμα του να είσαι αντικειμενικός. Για να αντιμετωπίσετε ένα πρόβλημα, πρέπει πρώτα να το ορίσετε σωστά και συνοπτικά. να καθορίσει ποιος φταίει, πώς μπορεί να διορθωθεί και ποιος μπορεί να το διορθώσει.
Οι διαμαρτυρίες μπορούν να χρησιμεύσουν ως αποτελεσματικός μοχλός για την άσκηση πίεσης προς αυτό το σκοπό – αυτό είναι, φυσικά, στο βαθμό που στοχεύουν στην επίλυση ενός προβλήματος και όχι απλώς στην παροχή μιας πλατφόρμας όπου οι συνηθισμένοι ξεσηκωτήρες μπορούν να λυγίσουν τους μυς τους.
Δεν γνωρίζουμε αν η Hellenic Train κάνει καλή δουλειά στην εξυπηρέτηση των επιβατών, κάτι που υποτίθεται ότι κάνει. Σε ό,τι αφορά το ατύχημα, όμως, είναι και θύμα της κακοδιαχείρισης του σιδηροδρομικού δικτύου, που αποτελεί ευθύνη ενός υπεραρκετού αριθμού κρατικών φορέων και οργανισμών.
Υπάρχει επίσης το μυστήριο για το πώς αυτές οι ανώνυμες «συλλογικότητες» και οι ανώνυμες «φοιτητικές ενώσεις» μπόρεσαν να καταλήξουν τόσο σύντομα μετά το ατύχημα για τα αίτια του και να βρουν ποιος φταίει. Ίσως είναι αποτέλεσμα της συλλογικής τους σοφίας…